Wielkie Orły - rasa olbrzymich, inteligentnych orłów, stworzonych przez Manwëgo - Króla Wichru, i Yavannę - Królową Ziemi, jeszcze przed przebudzeniem elfów i ludzi. W kolejnych Erach ptaki te zawsze pełniły funkcje posłańców i sług Manwego. Odpoczywały na Taniquetil, najwyższej górze Ardy, czepiając się wysokich turni szponami. Były wielkie, orzeł Thorondor miał rozpiętość skrzydeł 180 stóp, czyli około 55 metrów. Mogły spokojnie unieść człowieka lub krasnoluda. Posługiwały się językami ludzi i elfów. Długość życia orłów nie jest znana, ale niektórzy uważają je nawet za nieśmiertelne. W Erze Słońca potężny gatunek tej rasy zamieszkiwał Beleriand. Orły żyły w Górach Okrężnych, w wysokich gniazdach na szczytach Krissaegrim. Ptaki te zasłynęły szeroko ze swoich czynów w Wojnie o Wielkie Klejnoty. Ich panem był Thorondor - największy i najwspanialszy wśród orłów, który prędkością prześcigał każdy wicher. Bez ustanku toczył walki ze złem na Ziemi. Uratował Meadhrosa, władcę Ñoldorów, unosząc go ze szczytu Thangorodrim. Przyniósł również z Angbandu ciało króla Fingolfina i okaleczył twarz Morgotha swymi długimi szponami. I choć Ukryte Królestwo Gondolinu w wyniku zdrady upadło, orły przez wiele stuleci pilnie go strzegły. Największą sławę zyskały w Wojnie Gniewu. „Quenta Silmarillion” opowiada o zwycięstwie orłów w Wielkiej Bitwie w starciu z najstraszliwszym złem - skrzydlatymi smokami ognistymi. Przyczyniły się też do ocalenia Berena i Luthien, uciekinierów z Gondolinu, pomogły w Bitwie Pięciu Armii oraz wspomogły Bitwę pod Morannonem, po czym uratowały Froda Bagginsa - Powiernika Pierścienia i jego towarzysza Sama Gamgee.